Nooit gedacht die zin te horen, zoveel emoties tegelijk en waar moet je met al dat gevoel naar toe….
2011 was het mooiste jaar van mijn leven, mijn dochtertje werd in januari geboren en wat heb ik van haar genoten, elke seconde, elke minuut en de tijd vliegt. Ze zeggen het en het is waar! Ineens is ze een bijdehante dame die elke dag naar school gaat.
En ik wist het al heel snel, ik wilde heel graag een broertje of zusje voor haar, het idee haar alleen achter te moeten laten gezien wij al iets ouder zijn houdt me bezig…
Mijn partner, Marc, stond helaas niet te springen, we zijn klein behuisd en hebben een doenig leven, maar mijn wens was zo groot.
En ineens was iedereen om mij heen zwanger, de 3 vrouwen die het dichts bij me staan, mijn 2 schoonzussen en mijn beste vriendin. Waarvan 2 zelfs dezelfde uitrekendatum hadden! En ik had het er zo vreselijk moeilijk mee. Ik wilde zo ontzettend graag een klein babytje in m’n armen, oh wat vond ik die babytijd geweldig…..misschien voelde ik allang aan wat er ging komen.
Totdat het bij mijn beste vriendin mis ging. Het kindje was erg ziek en de zwangerschap moest worden afgebroken met 23 weken, wat een hel…en wat een verdriet en wat heftig om dit zo van dichtbij mee te maken. Je kan je inleven, maar je kan je absoluut niet voorstellen wat een verdriet dit geeft voor moeder en vader, totdat je het zelf meemaakt…
Ondertussen zijn de andere 2 meisjes in gelukkig goeie gezondheid geboren.
En toen was Marc ineens om! Wat was ik supergelukkig!! Ik ben immers al boven de 40 en voel een enorme tijdsdruk, maar ik kon mijn geluk niet op!
En ja hoor, het was raak! Waren we echt gezegend met nog een kleine spruit? Maar alles voelde anders, ik was niet zo ubergelukkig als tijdens de zwangerschap van mijn dochtertje….was zelfs erg down en negatief met vlagen en groeide veel minder snel, iedere zwangerschap is anders zeggen ze dan. Maar ja, boven de 40 is de kans op een miskraam 1 op 3. Dat dwaalde in mijn achterhoofd. En probeerde het positief te zien en ver weg te stoppen.
Ik wilde heel graag een echo met 8 weken, om mezelf gerust te stellen, maar er was geen plek. Ik ben iemand die meteen uitgebreid aan de fruitsmoothies gaat en al het slechte laat staan, dus dat zal het wel zijn.
Maar nee, mijn angst en voorgevoel werd de werkelijkheid, ik kreeg krampen met 10 weken. In het weekend, 2 dagen lang, weeïge pijn dat uitstraalde naar mijn bovenbenen. Dit is niet goed zei ik….maandag meteen gebeld.
We konden terecht voor een echo en ik was zo ontzettend nerveus…’Mmmmmm’…zei de echo mevrouw…’Een vruchtzakje, maar hij is leeg….’.
Wat???? Leeg??? Geen baby??? Een windei noemen ze dat…wat een vreselijke naam!!
Maar ik was 10 weken zwanger, met alles erop en eraan, ok, kleinere buik dan bij de zwangerschap van mijn dochtertje, maar ik groeide toen ook wel heel erg snel. Alles verder groeide aardig moet ik zeggen. Ik kon het niet begrijpen. Wat kan je lichaam je dan voor de gek houden. Alles was gewoon doorgegroeid, maar het babytje was heel vroeg al gestopt met groeien. In mijn hoofd was ik al 10 weken en heb gepraat met de baby en alles bijgehouden in een boekje. Mijn lichaam was ook 10 weken zwanger, maar helemaal voor niets. Wat een verdriet…
Naar het ziekenhuis met 14 weken pas!! Curettage…hoe vreselijk ik dat ook vond, maar het was het beste. Ik weet ondertussen hoe mijn lichaam werkt en ik zeg altijd, ‘ ik houdt graag vast, letterlijk en figuurlijk’ en dat bleek ook te kloppen. Dit had nooit uit zichzelf uit mijn lichaam gegaan volgens de arts.
En dan moet je het verwerken…alles wat we met mijn vriendin hadden meegemaakt en nu dit.
Wat was ik verdrietig…en later ronduit depressief. Maar je hebt een klein prinsesje lopen, ik dank God, mag hij bestaan of wie dan ook daarboven dat zij in mijn leven is mogen komen. Je moet door…voor haar en mijn lieve partner.
De maanden verstrijken…we gaan het weer proberen. Inmiddels al 41 en ik begin het aardig benauwd te krijgen. Zou het nog lukken?
En ja hoor, het duurde iets langer dan voorheen, maar er kwam toch een voorzichtig dun streepje naast de andere streep. Zou het dan echt? Het rare is dat je geen gat meer in de lucht springt, alles is anders en je bent veel behoudender, wat eigenlijk zo jammer is, want dit blijft toch het grootste wonder van de wereld.
Ok, laten we het rustig aan doen, we zijn pas blij na 12 weken, maar oh, wat duren die weken dan lang zeg!
Na 6 weken begon het weer, weer die pijn….nee toch?? Ik zei, ‘kan me niet schelen wat ze zeggen, ik wil een echo en weten of er echt een kindje is’. De pijn stopte gelukkig na 1 dag en met 6 en halve week kregen we een echo om mij gerust te stellen.
Zelf hield ik alles precies bij en kwam op een uitgerekende datum van 24 april.
Ok, een vruchtzakje, ja, aanwezig…. kindje….mmmmm….ben je niet 4 weken? Mijn hemel zeg, ik weet dondersgoed hoe ver ik ben! Ik schrijf alles op en weet helemaal wanneer we het precies gedaan hebben! Dit meen je toch niet? Die echo mevrouw zei dat het wel mogelijk is dat een bevrucht eitje een week rond zwemt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit zei ze. Je zal wel rond week 5 zitten, dus volgende week moeten we sowieso het hartje zien kloppen.
Ok, weer een week wachten dus, in de stress, ik googelen over rondzwemmen van het eitje, tja, je moet wat tenslotte. Je hele leven draait hierom, niets is verder eigenlijk nog belangrijk.
Een week later, Jaaaaaaaa!!!!!!!!! Een kloppend hartje!!!! Het is niet waar!! Wat een wonder en we konden het bijna niet geloven! Wat waren we super blij zeg! Alles ok, het kindje had de juiste maten voor 6,2 weken. Pfffff, wat een opluchting! Wij saampjes stiekem gevierd met thee en heerlijke lekkernijen in een restaurantje, het kleine glaasje met drank netjes doorgeschoven :-).
Toch is het raar, een week rond zwemmen voor de innesteling. Maar goed, het klopt, er is leven in mijn buik en ik was de gelukkigste vrouw op aarde.
Die week daarna kregen we gelukkig weer een echo, maar nu bij onze verloskundige.
‘Je bent 8,1 week of 8,4 met de andere computerberekening’. Huh???
Ja! Dat klopt precies met hoe ik het vanaf het begin al had uitgerekend!!! Ik ben niet gek! Zie je wel! Maar hoe kan dat nou weer?
Tja, zo vroeg meten is ook best wel gevaarlijk, het is dan ook zo klein. Dus daar legde we ons bij neer, het hartje klopte immers nog steeds in een mooi ritme en we zagen duidelijk een mooi kindje liggen en het bewoog.
Na 2 weken weer een echo met 10 weken en ja hoor, alles nog steeds mooi in de curve, laten we het op 10,1 week houden en dan is 27 april DE dag. Wij allebei, neeeeeee, niet op koningsdag hoor, dat vinden we zo zielig, dus ok, laten we 26 april aanhouden.
Voorzichtig gingen we het mensen vertellen, we konden niet anders, want ik groeide enorm! Net als bij mijn dochtertje, precies hetzelfde! Zelfde kwaaltjes en pijntjes, maar in plaats van hartige trek, had ik enorme trek in zoet en vooral in veel chocola! Wat grappig.
Volgende stap, ja, de neklpooimeting. Met de leeftijd van 41 leek ons dat wel erg verstandig. Verwacht wel een slechtere uitkomst i.v.m. je leeftijd zei onze verloskundige.
We hadden sowieso de keuse voor de nekplooimeting ook al gemaakt bij ons dochtertje. Redenen daarvoor noem ik niet op, dat wakkert zo enorm veel discussie aan. We willen gewoon weten of ons kindje tot nu toe goed gaat en gezond is, daarbij kan je weer even heerlijk uitgebreid naar hem of haar kijken wat je het liefst de hele dag zou willen doen :-).
Daar zaten we dan, te wachten in de gang, verliefd, gelukkig en met een mooie buik en het zweet bekruipt me nu ik dit schrijf weer opnieuw. Een band om mijn borst en trillende handen, want dit moment vergeet ik nooit meer en beleef ik bijna elke avond voor het slapen gaan weer opnieuw.
Gel op mijn buik, echo-apparaat aan. Mijn lief staat klaar om te filmen en de echo mevrouw zegt, ‘Wacht maar even….’.
Stilte….’Het is niet goed, een nekplooi van 7,4 mm…’.
Deze woorden herhalen zich steeds in mijn hoofd, 7,4 mm….boven de 7 mm. Ik was meteen volledig overstuur. Zoals ik ben had ik van te voren alles gelezen en wist dat de nekplooi onder de 3mm moest blijven. Volledig overstuur was ik, huilen, huilen, huilen…rustig keek ze verder. Er was nog meer aan de hand. De darmpjes zijn niet terug gezakt in de buikholte, maar zijn er nog buiten…waarschijnlijk ook een navelbreukje en we twijfelen over 1 beentje.
Bam, bam, bam, 3 knockout slagen boven op je hoofd. Volledig verdoofd en vol ongeloof horen we dit aan. Nee, niet weer, dat kan toch niet? Na alles wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd, gaat het weer mis? Nee, dit geloof ik niet. Wat hebben we fout gedaan, waarom??? Zijn we zulke slechte mensen? Is dit een straf? Waarvoor??
Waarom, waarom, waarom….dit gaat allemaal door je hoofd, voor mijn gevoel in 1 seconde, elke seconde van de komende weken.
Toen ging alles in een hele nare rollercoaster…er kwam een gespecialiseerde arts bij. Ook zij bekeek ook alles en heeft meteen alles in gang gezet. Een vlokkentest. Naar het VU in Amsterdam, met spoed. Vandaag nog? Ja, vandaag.
Daar reden we, stil, huilend, vloekend omdat alles moeilijk gaat met parkeren, waarheen, wat gaat er gebeuren, we zijn er…
Huilend aan de balie, niemand weet natuurlijk waarom, maar kreeg toch een kopje koffie.
En daar liggen we weer, ik hou mijn handen op mijn buik….mijn baby, wat is er met je, wat gaan ze doen, voel je er iets van.
Ik onderga alles rustig, dit moet, we willen weten waar we aan toe zijn en hoe ons kindje er aan toe is. Ze kijken even met de echo, maar gaan gauw over op de test zelf.
Later vertellen ze wat vanaf nu gaat gebeuren, we moeten wachten op de uitslag, die duurt 2 a 3 werkdagen. We moeten samen bloed prikken ivm chromosomen…
Deze komende dagen waren de hel, er zat een weekend tussen en ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe we deze dagen door zijn gekomen. We hebben veel gelezen over eventuele uitslagen, het niet sluitende buikje en zoveel meer.
De veel te dikke nekplooi en het open buikje maakte het zeer waarschijnlijk dat het trimosie 18 zou hebben. Alles leed daartoe en ben ervan overtuigd dat ze dat in de ziekenhuizen ook dachten en daarom in het VU snel overgingen op de vlokkentest en niet nog uitgebreid keken naar de echo.
Deze dagen zijn voor onze dochter ook niet leuk geweest. Hoe we onze best ook deden, het verdriet en de spanning moet ze hebben gevoeld. Kinderen voelen alles en zijn net een spiegel.
Voor haar was het ook nog eens vakantie, dus we moesten wat verzinnen.
Omdat ik al zo flink gegroeid was en niet kon blijven zeggen dat ik naar de wc moest voor een grote boodschap, hebben we het haar al verteld dat ze een broertje of zusje zou krijgen, dat wil ze namelijk enorm graag. De miskraam van een paar maanden terug had ze het nooit meer over, maar alles leek voor haar nu zoveel duidelijker. Ze gaf kusjes op mijn buik, maakte tekeningen voor de baby en ze was zo ontzettend blij.
Dus als ze vroeg waarom we zo verdrietig waren zeiden we dat de baby in mama’s buik ziek was….verder niets, want we wisten immers nog niets.
Maandag, de telefoon ging. Met trillende handen nam ik op.
Geen chromosoom afwijking. Huh? Geen?? Marc werd boos, niet omdat hij echt boos was, maar omdat hij ons het nare traject in zag gaan van onduidelijkheid en afwachten, gepaard met veel verdriet, want wat nu? De dokter aan de lijn begreep onze reactie absoluut niet…’We zien u weer over 3 weken, dan kunnen we meer op de echo zien wat er aan de hand is’.
Over 3 weken??? Zo op deze manier met al die onzekerheid 3 weken wachten?? Ammenooitniet, wil je ons ook ziek hebben ofzo?? Dat zeiden we natuurlijk niet en het was eigenlijk goed nieuws, maar er was zoveel meer aan de hand dan alleen een dikke nekplooi, we gaan absoluut niet 3 weken wachten!
Dus meteen gebeld naar ons eigen ziekenhuis. We hadden nog een bel afspraak staan de volgende dag, dus die konden we dan afwachten en het er met haar over hebben.
Maar de tijd dringt en we willen duidelijkheid. Ondertussen was ik al op mijn oude gewicht van voor de zwangerschap en dit is gewoon niet goed voor ons en onze dochter. De volgende ochtend toch meteen gebeld en het verhaal uitgelegd. Gelukkig snapte ze het meteen en er werd actie ondernomen, we konden dezelfde dag nog terecht voor een uitgebreide spoedecho tussendoor. Wat ontzettend fijn en wat werden we lief geholpen.
De gynaecoloog die ons hielp was super, kan niet anders zeggen. We vertelde hem het hele verhaal en zeiden dat we duidelijkheid willen, hoe erg de waarheid ook is.
Hij bekeek alles rustig en vertelde heel duidelijk precies wat hij zag.
Hij was redelijk snel overtuigd van het feit dat ons lieve kindje wat nog steeds goed bewoog met een mooi kloppend hartje de afwijking ‘Body Stalk’ heeft. Dat betekent dat er in het begin van de zwangerschap iets mis is gegaan met het binnenste vruchtvlies en dat er het 1 en ander buiten het vlies leeft en in ons geval de ingewanden en waarschijnlijk ook een beentje, want dat was onvindbaar. De woorden ‘sterk geadviseerd tot afbreken van de zwangerschap’ vielen.
Dat kleine zinnetje had zowel een opluchtende als groot verdrietige uitwerking. Want waar leg je de grens als dat niet gezegd zou zijn, in hoeverre besluit je over het leven van je eigen kindje als het daadwerkelijk een leven vol pijn en verdriet gaat krijgen, of niet eens overleefd. In ons geval was van overleven geen optie, er was geen mogelijkheid tot opereren en hij of zij zou of overlijden in mijn buik of meteen na de bevalling.
Dus mijn grote vraag was, wanneer krijgt een kindje pijn. Daar zijn de meningen nog over verdeeld. Maar in week 14 ( want daar zaten we inmiddels in) is daar nog geen sprake van.
Dan is er nog sprake van 1 keuze, wanneer wil je bevallen? Bevallen, bevallen, oh mijn hemel wat vreselijk en hoe gebroken was mijn hart, dat ik dit moest doen….
De bevalling duurde 24 uur…ik kon geen afscheid nemen, ik wilde mijn babytje bij me houden. Het babytje waar ik al jaren naar verlang en nu op moet geven. Uiteindelijk moest ik wel, we hielden ons groot tot dat moment en maakte zelfs grapjes af en toe, overleven noemen ze dat…in een ‘gaan’ modus….we redden dit. We zijn sterk, we houden van elkaar en oh, wat een topliefde heb ik gevonden! We hebben dit samen super gedaan, maar Marc mocht geen seconde van mijn zijde en dat deed hij ook niet. Onze dochter had gelukkig nog een leuke vakantie bij opa en oma en haar neefje waar ze zo gek van is, dus dat was een grote geruststelling.
En toen was hij daar, ja, een hij….ons zoontje, wat waren we daar stuk van, maar ook zo super trots! Met 10 mooie vingertjes en 10 , jaaaaaa, 10 mooie teentjes, want er waren wel 2 beentjes. Maar ons manneke was heel duidelijk erg ziek, maar wat was hij mooi!
We hebben hem nog een nachtje bij ons gehouden en de volgende avond, de avond voor mijn 42ste verjaardag, begraven, samen, heel mooi, met tekeningen en een mini knuffeltje van ons dochtertje in zijn mooie mini hartjes begrafenis doosje. Een autootje om mee te spelen en veel, heeeeeeel veel liefde. Ik wou dat ik al mijn liefde in dat doosje had kunnen stoppen, zodat hij er altijd wat van kan pakken als hij het nodig heeft, waar hij nu dan ook mag zijn.
Wat hadden we je graag in ons leven gehad! We zijn in en in verdrietig.
We houden van je en zullen je nooit vergeten….onze lieve, lieve zoon.
